Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

BIP
Rozmiar tekstu
Kontrast

I C 39/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Pułtusku z 2015-09-16

Sygnatura akt I C 39/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Pułtusku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Arkadiusz Piotrowski

Protokolant sekretarz Ewelina Borkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2015 roku w P.

sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A. we W.

przeciwko D. K.

o zapłatę

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda (...) Banku (...) S.A. we W. kwotę 20063,43 (dwadzieścia tysięcy sześćdziesiąt trzy i czterdzieści trzy setne) złotych ze zmiennymi odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od kwoty 13989,13 (trzynaście tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć i trzynaście setnych) złotych od dnia 10 października 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 299,52 (dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć i pięćdziesiąt dwie setne) złotych tytułem kosztów procesu;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pułtusku kwotę 4084,26 (cztery tysiące osiemdziesiąt cztery i dwadzieścia sześć setnych) złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

4.  w pozostałej części powództwo oddala;

5.  oddala wniosek pozwanego o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 39/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. we W. wystąpił z powództwem przeciwko D. K. o zapłatę kwoty 20207,16 złotych z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od kwoty 13989,13 złotych od dnia 09 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów sądowych. W uzasadnieniu wskazano, iż powód w dniu 08 sierpnia 2008 roku przyznał pozwanemu limit kredytowy, który został przez pozwanego wykorzystany i nie został w całości spłacony, którego wysokość na dzień 09 października 2012 roku wynosi kwotę dochodzona pozwem.

W dniu 26 listopada 2012 roku został wydany w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty, od którego sprzeciw wniósł pozwany domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że spłacił przyznany mu limit kredytowy, a dochodzone odsetki zostały naliczone od nieprawidłowych kwot zadłużenia. Zakwestionował również dochodzone od niego kwoty naliczone tytułem kosztów, opłat i prowizji uznając je za bezpodstawne. Ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Pomimo wniesienia sprzeciwu powód podtrzymał powództwo precyzując, iż zobowiązanie pozwanego wynika z umowy o wydanie karty kredytowej (...) G. w dniu 08 sierpnia 2008 roku, na podstawie której pozwany otrzymał prawo do zadłużania się w limicie kredytowym na dowolny cel w rachunku karty do kwoty 14000 złotych. Do obsługi karty oraz limitu został otwarty również rachunek kredytowy, na który pozwany był zobowiązany dokonywać co miesiąc spłaty minimalnej, którą stanowiły należne powodowi opłaty, prowizje i odsetki oraz część kwoty wykorzystanego kapitału w terminie wskazanym na wyciągu przesyłanym co miesiąc pozwanemu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 08 sierpnia 2008 roku została zawarta pomiędzy (...) Bank S.A. we W. i pozwanym D. K. umowa o przyznanie limitu kredytowego o numerze (...) i umowa o wydanie i korzystanie z karty kredytowej M. G.. W wykonaniu tej umowy Bank przyznał pozwanemu limit kredytowy do kwoty 14000 złotych, dla korzystania z którego został otwarty rachunek kredytowy (punkt I. §1 umowy). Integralną część umowy stanowił regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego oraz tabela opłat i prowizji określająca opłaty i prowizje związane z limitem kredytowym, wysokość odsetek od kapitału przeterminowanego oraz zawierająca informacje o innych kosztach ponoszonych przez posiadacza rachunku kredytowego w związku z niewykonywaniem przez niego zobowiązań wynikających z umowy limitu. Oprocentowanie limitu było zmienne i w dniu zawarcia umowy wynosiło zarówno dla transakcji gotówkowych jak i bezgotówkowych 19,9% w stosunku rocznym (punkt I. §4 umowy). Bank był uprawniony do naliczania odsetek od wszystkich transakcji w trybie dziennym, począwszy od dnia zaksięgowania transakcji do dnia spłaty zadłużenia (punkt I. §4 umowy). Spłata limitu kredytowego miała następować według umowy w okresach miesięcznych. Wysokość oraz termin spłat miały być określone w wyciągu z rachunku generowanym każdego 3 dnia każdego miesiąca (punkt I. §5.1 umowy). Kwota minimalnej spłaty z planu podstawowego stanowiła 5% kwoty wykorzystanego kapitału z planu podstawowego oraz należne bankowi odsetki, opłaty, prowizje, w tym opłatę ubezpieczeniową (pod warunkiem przystąpienia do ubezpieczenia), ale nie mniej niż 30 złotych (punkt I. §5.2 umowy). Brak wymaganej spłaty minimalnej w terminie określonym w wyciągu powodował według umowy naliczenie odsetek od kapitału przeterminowanego i stanowił podstawę do podjęcia działań interwencyjnych związanych z dochodzeniem spłaty zobowiązań. Stopa odsetek od zadłużenia przeterminowanego była zgodnie z umową równa czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP obowiązującej na dzień powstania zadłużenia przeterminowanego. Zmiana stopy procentowej miała następować w przypadku zmiany stopy kredytu lombardowego NBP (punkt I. §5. 4).

Stopa procentowa kredytu lombardowego i stopa odsetek od zadłużenia przeterminowanego w okresie obowiązywania umowy kredytowej zmieniała się i wynosiła:

Obowiązujące od:

Kredyt lombardowy

Podstawa prawna

Kredyt lombardowy x 4 = stopa oprocentowania kredytu przeterminowaneg o

2012

6.12.2012

5,75%

Dz. Urz. NBP poz. 15

23%

8.11.2012

6%

Dz. Urz. NBP poz. 10

24%

10.05.2012

6,25%

Dz. Urz. NBP poz. 4

25%

2011

9.06.2011

6%

Dz. Urz. NBP Nr 8, poz. 9

24%

12.05.2011

5,75%

Dz. Urz. NBP Nr 6, poz. 7

23%

6.04.2011

5,50%

Dz. Urz. NBP Nr 4, poz. 5

22%

20.01.2011

5,25%

Dz. Urz. NBP Nr 1, poz. 1

21%

2010

1.01.2010

5%

Dz. Urz. NBP Nr 21, poz. 25

20%

2009

25.06.2009

5%

Dz. Urz. NBP Nr 11, poz. 12

20%

26.03.2009

5,25%

Dz. Urz. NBP Nr 6, poz. 6

21%

26.02.2009

5,50%

Dz. Urz. NBP Nr 4, poz. 4

22%

28.01.2009

5,75%

Dz. Urz. NBP Nr 3, poz. 3

23%

2008

24.12.2008

6,50%

Dz. Urz. NBP Nr 25, poz. 31

26%

27.11.2008

7,25%

Dz. Urz. NBP Nr 22, poz. 26

29%

26.06.2008

7,50%

Dz. Urz. NBP Nr 12, poz. 15

30%

W wykonaniu umowy Bank wydawał pozwanemu kartę kredytową umożliwiającą korzystanie z limitu kredytowego. Integralną część umowy stanowiła między innymi tabela opłat i prowizji dla karty kredytowej określająca opłaty i prowizje związane z wydaniem i użytkowaniem karty kredytowej (punkt II. §1). Zgodnie z tą tabelą zostały ustalone opłaty: roczne za kartę główną – 150 złotych, za wypłaty z bankomatów (...) 24 - 3% min. 4,50 złotych, za wypłaty z pozostałych bankomatów – 3% min. 5 złotych, za korespondencję kierowaną do klienta w związku z nieterminową spłatą – 15 złotych, za wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego/wyciągu z ksiąg banku – 15 złotych.

Pozwany przystąpił także do ubezpieczenia C. (...) (k. 49 akt) oraz wyraził zgodę na obciążanie jego rachunku kredytowego opłatą z tytułu objęcia ochroną ubezpieczeniową, zgodnie z tabelą opłat z tytułu objęcia ubezpieczeniem dla posiadaczy karty kredytowej G. L. Banku. W przypadku zmiany wysokości składki przez Ubezpieczyciela, opłaty należne (...) Bank S.A. za zgłoszenie do ubezpieczenia mogły ulec odpowiedniej zmianie, o której posiadacz karty miał być informowany pisemnie wraz z najbliższym wyciągiem. W przypadku braku akceptacji zmiany wysokości opłaty pozwany był uprawniony do rezygnacji z ochrony ubezpieczeniowej z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego, za który została uiszczona opłata. Zgodnie z tabelą opłat z tytułu objęcia ubezpieczeniem dla posiadaczy karty G. L. Banku pakiet C. H. był darmowy (k 125).

Zgodnie z regulaminem przyznawania i korzystania z limitu kredytowego dniem spłaty był dzień, w którym wymagana spłata minimalna musiała zostać zaksięgowana na rachunku kredytowym (punkt I, §2 regulaminu). Transakcjami według regulaminu była wypłata środków z rachunku (gotówka, przelew bankowy) lub płatność za towary i usługi dokonana przy pomocy karty, lub każda inna czynność w ramach dostępnych usług (punkt I. §2 regulaminu). Do obliczenia odsetek, zgodnie z postanowieniami regulaminu przyznawania i korzystania z limitu kredytowego przyjmowano, że rok liczy 365 dni (punkt III. §7.6 regulaminu). Każdy wpływ na rachunek kredytowy powodował automatyczną spłatę zadłużenia w następującej kolejności: należne Bankowi opłaty i prowizje, składki ubezpieczeniowe, odsetki wykazane w wyciągu, wykorzystany kapitał, przy czym w ramach danego typu należności – w pierwszej kolejności Bank miał księgować te, które są związane z transakcjami bezgotówkowymi. Jeśli na rachunku występowało zadłużenie przeterminowane spłata następowała od najstarszego niespłaconego wyciągu (punkt III.1 §7.7 regulaminu). W przypadku nie otrzymania wyciągu za dany okres rozliczeniowy lub otrzymania wyciągu zawierającego niezgodne saldo pozwany był zobowiązany, nie później niż w ciągu 14 dni od daty końca okresu rozliczeniowego, którego dotyczy wyciąg, zwrócić się do Banku o ustalenie salda zadłużenia (punkt VI. §1.3 regulaminu). Niedotrzymanie tego terminu powodowało zwolnienie powoda z odpowiedzialności za skutki nieprawidłowego ustalenia salda. Miał także prawo do zgłoszenia reklamacji budzących wątpliwości transakcji w terminie 14 dni od daty otrzymania wyciągu lub w terminie 14 dni od uzyskania informacji o transakcji, nie później niż 21 dni od końca okresu rozliczeniowego, w którym transakcja została zaksięgowana na rachunku kredytowym. W przypadku dokonania nieprawidłowego zapisu księgowego na rachunku kredytowym Bank był zobowiązany do dokonania korekty tego zapisu bez uzyskania zgody posiadacza rachunku kredytowego oraz powiadamia posiadacza rachunku kredytowego o dokonanej korekcie pisemnie lub na przekazywanym wyciągu z rachunku kredytowego (punkt III.1. §7 pkt. 10 regulaminu). Pozwany nigdy żadnych reklamacji w powyższym trybie nie zgłaszał. Nie wskazywał też, aby nie otrzymał jakiegokolwiek wyciągu. Do dnia 16 grudnia 2010 roku dokonywał wpłat kwot minimalnych w całości lub w części.

W związku z brakiem wymaganej spłaty minimalnej przez pozwanego przez okres co najmniej 2 miesięcy Bank pismem z dnia 06 października 2011 roku wypowiedział umowę o limit kredytowy i kartę kredytową z 30 – dniowym okresem wypowiedzenia. Poinformował jednocześnie o zmianie nazwy Banku z (...) Bank S.A. na (...) Bank (...) S.A. we W. (k 69). Pismo to zostało przez pozwanego odebrane w dniu 24 października 2011 roku (k 70). Wobec powyższego od dnia rozwiązania umowy całość zobowiązań miała stać się wymagalna i od całości wymagalnego kapitału Bank był uprawniony do naliczenia odsetek w wysokości wykazanej dla kapitału przeterminowanego od dnia rozwiązania umowy (punkt VII §5 regulaminu – k 59). Pomimo tego powód nie postawił całości zadłużenia w stan wymagalności w 2011 roku, ponieważ do powoda nie wróciło zwrotne potwierdzenie odbioru wypowiedzenia umowy i powód złożył reklamację, w wyniku której otrzymał duplikat tego potwierdzenia, który został zarejestrowany dopiero w 2012 roku. Konsekwencją tego zadłużenie zostało postawione w stan wymagalności z dniem 26 lipca 2012 roku. Pomimo tego spłaty całości zadłużenia powód zażądał w wyciągu z dnia 03 czerwca 2012 roku wyznaczając pozwanemu termin spłaty należności na dzień 29 czerwca 2012 roku. Wbrew powyższego w wyciągu z dnia 03 lipca 2012 roku nadal wykazywał składniki minimalnej spłaty i naliczał odsetki od części kapitału, wynikającego z normalnego planu spłat oraz od części kapitału przeterminowanego odsetki od kapitału przeterminowanego. Przeniesienie całego salda na zadłużenie będące w egzekucji nastąpiło dopiero z dniem 26 lipca 2012 roku i od całego zadłużenia rozpoczęto naliczanie odsetek od kapitału przeterminowanego zamiast odsetek od zadłużenia nie przeterminowanego (wyciąg – k 185). Oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu było bowiem zmienne w okresie obowiązywania umowy i wynosiło na dzień zawarcia tej umowy 19,9% w stosunku rocznym zarówno dla transakcji gotówkowych jak i bezgotówkowych (punkt I. §4.1 umowy).

W wyciągach z rachunku wysyłanych pozwanemu była podawana wysokość oprocentowania do 03 listopada 2011 roku w odniesieniu do okresu objętego wyciągiem (miesiąc). Stopa procentowa zmieniała się w okresie realizacji umowy i była różna w odniesieniu do opcji podstawowej (w tym gotówkowej i bezgotówkowej) i spłat ratalnych. Oprocentowanie kredytu było zmienne i wynosiło w okresach:

od 03 listopada 2008 roku – 19,9%,

od 03 kwietnia 2009 roku – 20,4%,

od 03 lipca 2009 roku – 19,9%,

od 03 listopada 2009 roku – 16,4%,

od 03 kwietnia 2011 roku – 15,95%,

od 03 września 2011 roku – 16,85%,

od 03 sierpnia 2012 roku – 17,64%,

od 03 września 2012 roku – 20,8%.

Oprocentowanie roczne (wynikające z umowy) wynosiło zatem 12 - krotność oprocentowania miesięcznego po zaokrągleniu do pełnych dziesiątek (opinia biegłej).

Zgodnie z wyciągami z konta wysyłanymi do pozwanego, począwszy od wyciągu za okres od 04 października 2009 roku do 03 listopada 2009 roku (od k 152) spłata części zadłużenia następowała według planu spłat ratalnych w 24 ratach. Pozwany był bowiem uprawniony do wystąpienia do Banku o otwarcie planu spłat ratalnych. Na podstawie jego dyspozycji, w oparciu o postanowienia regulaminu przyznawania i korzystania z limitu kredytowego powód mógł otworzyć Plan Spłat Ratalnych. Wówczas powód był uprawniony do pobierania odsetek od wykorzystanego kapitału objętego Planem Spłat Ratalnych, których wysokość była wskazana w tabeli oprocentowania. Odsetki miały być naliczane w trybie dziennym począwszy od daty zaksięgowania kapitału przenoszonego na otwierany Plan Spłat Ratalnych do dnia całkowitej spłaty tego kapitału. Otwarcie Planu Spłat Ratalnych nastąpiło od dnia 03 listopada 2009 roku. Wobec tego powód mógł naliczyć odsetki za okres od 04 października 2009 roku do 03 listopada 2009 roku (data przystąpienia do Planu) w kwocie 232,39 złotych. Pomimo tego dokonał obciążenia z tytułu odsetek za ten okres w wysokości 191,41 złotych, a więc w mniejszej niż wynikała z oprocentowania w ramach planu spłat ratalnych. Powód naliczał odsetki zgodnie z umową w stosunku dziennym w następujący sposób: kwota kapitału x stopa procentowa /365 = odsetki za dzień (po zaokrągleniu do pełnych groszy).

Uwzględniając wpłaty i wypłaty dokonane przez pozwanego przez okres obowiązywania umowy zadłużenie na dzień 03 października 2012 roku wynosi 19.990,95 złotych w tym:

kwota główna – 13.989,13 złotych,

odsetki – 5.543,32 złotych,

prowizje i koszty ubezpieczenia - 458,50 złotych.

Natomiast na dzień 09 października 2012 roku (powód wnosi w pozwie o zasądzenie należności, które zostały ustalone na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg Banku tj. 09 października 2012 roku – k 4 i 47) zadłużenie pozwanego z tytułu nie spłaconego kredytu z odsetkami i kosztami wynosi:

kwota główna – 13.989,13 złotych,

odsetki – 5.600,80 złotych (5.543,32+57,48),

prowizje i koszty ubezpieczenia – 473,50 złotych (458,50+15,00);

łącznie 20.063,43 złotych.

Wysokość transakcji i wpłat oraz pozostałych do spłaty kwot przez pozwanego na dzień 03 listopada 2012 roku wynosiła:

1.  Wypłaty z bankomatu – 25010 złotych;

2.  Zakupy w kraju – 6753,66 złotych;

3.  Wpłaty pozwanego zaliczone na poczet wypłat i zakupów – 17774,53 złotych;

4.  Prowizje naliczone za wypłaty z bankomatu, opłaty i koszty ubezpieczenia – 1700 złotych spłacone przez pozwanego w kwocie 1226,50 złotych;

5.  Naliczone przez powoda odsetki 10674,70 złotych spłacone przez pozwanego w kwocie 4834,36 złotych (szczegółowe rozliczenie w załączniku do opinii biegłej).

Do spłaty przez pozwanego na dzień 03 listopada 2012 roku pozostała zatem kwota 20302,97 złotych.

Ponadto pozwany uiszczając spłaty minimalne opłacił także koszty ubezpieczenia w wysokości 210 złotych w zakresie ubezpieczenie C. L. przystępując w ten sposób do tegoż ubezpieczenia. Z tego powodu składka ubezpieczeniowa była wykazana na wyciągach z rachunku kredytowego począwszy od wyciągu nr 14 z dnia 03 października 2009 roku. Do końca okresu obowiązywania umowy miał obowiązek zapłacić również kwotę 280 złotych tytułem składek na to ubezpieczenie, czego jednak nie uczynił.

Termin zapłaty ostatniej kwoty minimalnej upłynął w dniu 31 stycznia 2011 roku, która została ustalona na kwotę 1.260,74 złotych (k 36). Ostatnia wpłata kwoty minimalnej dokonana przez pozwanego miała bowiem miejsce w dniu 17 grudnia 2010 roku (k 64v).

Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 18 listopada 2012 roku (k 2).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie twierdzeń stron w zakresie, w którym były niesporne, dokumentów złożonych przez powoda znajdujących się w aktach sprawy oraz w przy uwzględnieniu treści opinii biegłej, która była , która dokonała weryfikacji obliczeń zadłużenia pozwanego dokonanych przez powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie miał jakichkolwiek zastrzeżeń odnośnie materiału dowodowego zebranego w sprawie. Za wiarygodny w całości należało uznać materiał dowodowy przedstawiony przez powoda, który w istocie ograniczał się do dokumentów oraz wydruków z systemów komputerowych powoda. Wprawdzie pozwany zakwestionował wiarygodność tychże wydruków, jednakże należy mieć na uwadze, iż wydruki z systemu komputerowego działającej legalnie instytucji finansowej, zajmującej się prowadzeniem działalności bankowej na podstawie przepisów ustawy Prawo bankowe i podlegającej stałemu nadzorowi odpowiednich instytucji, stanowią nośnik informacji, który na użytek niniejszego postępowania może zostać użyty jako środek dowodowy w rozumieniu art. 309 kpc, który podlega swobodnej ocenie Sądu. W następstwie tego może samodzielnie i wystarczająco przesądzić o wyniku sprawy. Poza tym powód złożył oprócz wyciągów z konta karty także wypisy z ksiąg rachunkowych, które pokrywały się w zakresie do ich treści, co dodatkowo potwierdza ich wiarygodność. Pozwany nie wykazał przy tym, aby wydruki komputerowe dołączone do pozwu wywołały wątpliwości co do ich merytorycznej wartości i przydatności tego dowodu, w szczególności nie przedstawił żadnego dowodu pozwalającego na ustalenie, iż suma należności dochodzonych od pozwanej jest nieprawidłowa, nie przedstawił żadnych dowodów wpłat, z których wynikałoby, iż dokonał spłat na poczet udzielonego kredytu w innej wysokości czy w innych terminach. Nie wskazał także konkretnie jakie jego wpłaty zostały nieprawidłowo przez powoda ustalone. Weryfikacji w tym względzie dokonała jedynie biegła, jednakże należy mieć na uwadze, iż dokonane przez biegłą wyliczenia niemalże pokrywały się wyliczeniami dokonanymi przez powoda i jak wskazała biegła wynikały głównie z różnego zaokrąglania wartości. Należy także podzielić stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 19 grudnia 2014 roku wydanym w sprawie I ACa 637/14 (LEX nr 1602874) zgodnie z którym wydruki komputerowe stanowią „inny środek dowodowy”, o którym mowa w art. 308 kpc i art. 309 kpc, gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Ich moc dowodową należy oceniać zgodnie z zasadami określonymi w art. 233§1 kpc. Zgodnie z tym ostatnim przepisem Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Uwzględniając zatem treść opinii biegłej, to jest w szczególności dokonane przez nią wyliczenia na podstawie przedstawionych przez powoda wydruków z systemu komputerowego, a także umowy, regulaminów i tabel opłat i prowizji, i niemalże pokrywanie się jej wyliczeń z wyliczeniami powoda wynikającymi z tych dowodów, należało uznać je za wiarygodne.

Za wiarygodną w całości należało uznać również opinię biegłej, która została sporządzona w sposób profesjonalny i bardzo szczegółowy z przedstawieniem sposobu dokonania wyliczeń. Biegła dokonała wnikliwej analizy dokumentów przedłożonych przez powoda, dokonała szczegółowego rozliczenia wypłat oraz wpłat dokonanych przez pozwanego przy uwzględnieniu umowy, która została przez strony zawarta, a także stanowiących integralną część umowy regulaminów i tabel prowizji i opłat. Nie sposób przy tym podzielić stanowiska pozwanego, że powód przedstawił jedynie fotokopie dokumentów, gdyż są to przede wszystkim wydruki z systemu komputerowego, a więc nie było czego potwierdzać za zgodność z oryginałem. Ponadto powód nie wskazywał na konkretne błędy zawarte w tychże nośnikach. Należy również zauważyć, iż biegła porównywała informacje zawarte w dokumentach złożonych przez powoda przed sporządzeniem przez nią opinii z wyciągami z ksiąg rachunkowych nadesłanymi przez powoda. Nie było zatem potrzeby zapoznawania się przez biegłą z oryginałami tychże dokumentów czy też z księgami rachunkowymi banku, gdyż złożone wydruki odzwierciedlały ich treść, a nadto pozwany nie wskazał na żadne konkretne nieprawidłowości w tychże dokumentach co do ich zgodności z rzeczywistością. Różnice co do wysokości zadłużenia pozwanego wynikały bowiem przede wszystkim z możliwości innego zaokrąglania przy dokonywaniu obliczeń odsetek. Biegła wskazała, że na wyciągach z karty były podane wysokości oprocentowania, ale w stosunku miesięcznym i były zaokrąglone. Z dokonanej przez nią analizy umowy wynikało, iż odsetki na dzień zawarcia umowy wynosiły 19,90%, natomiast powód na wyciągach wskazywał 1,66%, a więc faktycznie rocznie było to około 19,90%. Ustaliła następnie przeciętną wysokość odsetek dla opcji gotówkowej, bezgotówkowej i dla planu spłat ratalnych i to przeciętne oprocentowanie dla wszystkich tych opcji było zgodne z ustalonym przez nią w opinii.

W ocenie Sądu do stosunku prawnego łączącego powoda z pozwanym należało w pierwszej kolejności stosować przepisy ustawy obowiązującej w czasie związania pozwanego umową, która została wypowiedziana dopiero pismem z dnia 06 października 2011 roku, to jest przepisy ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (tekst jednolity – Dz. U. z 2012 roku, nr 1232, zwanej dalej ustawą), która obecnie już nie obowiązuje, albowiem została uchylona z dniem 07 października 2013 roku przepisami ustawy z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 1036, zwanej dalej także ustawą o usługach płatniczych). Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę. Powód zatem miał obowiązek zgodnie z umową wydania przedmiotowej karty płatniczej o limicie w kwocie 14000 złotych i rozliczania transakcji nią dokonanych, a pozwany miał obowiązek spłaty wydatkowanych w ten sposób środków. Powód wywiązał się ze swojego zobowiązania wydając kartę oraz rozliczając transakcje nią dokonane. Z kolei pozwany nie wywiązał się z całości zobowiązania, albowiem nie dokonał spłaty wszystkich należnych powodowi kwot, które szczegółowo zostały przez biegłą z zakresu rachunkowości wyliczone. Zdaniem Sądu należność pozostała do spłaty z tytułu przedmiotowej umowy wynosiła łącznie kwotę 20.063,43 złotych w tym: kwota główna – 13.989,13 złotych, odsetki – 5.600,80 złotych, prowizje i koszty ubezpieczenia – 473,50 złotych (przy czym koszty ubezpieczenia na podstawie art. 805§1 kc). W ocenie Sądu pozwany przystąpił również do ubezpieczenia C. L., co wynika z wyciągów wysyłanych do pozwanego i nie kwestionowanych przez niego co do prawidłowości ich wystawienia. Uiszczał kwoty stąd wynikające, a zatem poprzez uiszczenie składki przystąpił do tego ubezpieczenia. Jak wynika z treści umowy pozwany wyraził zgodę na obciążanie jego rachunku kredytowego opłatą z tytułu objęcia ochroną ubezpieczeniową, zgodnie z tabelą opłat z tytułu objęcia ubezpieczeniem dla posiadaczy karty kredytowej G. L. Banku. W przypadku zmiany wysokości składki przez Ubezpieczyciela, opłaty należne (...) Bank S.A. za zgłoszenie do ubezpieczenia mogły ulec odpowiedniej zmianie, o której posiadacz karty miał być informowany pisemnie wraz z najbliższym wyciągiem. W przypadku braku akceptacji zmiany wysokości opłaty pozwany był uprawniony do rezygnacji z ochrony ubezpieczeniowej z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego, za który została uiszczona opłata. Z tego powodu składka ubezpieczeniowa była wykazana na wyciągach z rachunku kredytowego począwszy od wyciągu nr 14 z dnia 03 października 2009 roku.

W ocenie Sądu nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego, iż opłaty naliczane były przez powoda była nieuzasadnione, albowiem były stosowane zgodnie z postanowieniami umowy, na co zgodził się pozwany. Ponadto nie były one nadmierne i były stosowane wyłącznie w celu upomnienia pozwanego w związku z niespłacaniem lub nieterminowym spłacaniem przez niego zobowiązań wynikających z umowy. Odnośnie odsetek naliczonych przez powoda zostały one zweryfikowane przez biegłą. Jak wynika z jej opinii odsetki te powinny wynosić kwotę 5.600,80 złotych, a według treści pozwu 5744,53 złotych. Różnica jest więc nieduża i jak wskazała biegła odsetki wyliczone w opinii za okres od 04 października 2009 roku do 03 listopada 2009 roku wynosiły 232,39 złotych. Bank natomiast dokonał obciążenia z tytułu odsetek za ten okres w wysokości 191,41 złotych, co wynika z wcześniejszego przystąpienia przez powoda do Planu Spłat Ratalnych niż wynika to z treści wyciągów. Ponadto jak wynika z opinii biegłej różnica w wysokości odsetek wyliczonych przez biegłą i naliczonych przez powoda wynika z innego zaokrąglania. W związku z tym Sąd przyjął, iż wyliczenia biegłej były prawidłowe zasądzając odsetki w kwocie 5.600,80 złotych. W tej sytuacji należało uwzględnić powództwo w części wskazanej powyżej. Sąd zasądził również odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od kwoty pozostałego do spłaty kapitału w kwocie 13989,13 złotych od dnia 10 października 2012 roku (albowiem do dnia 09 października 2012 roku zostały naliczone odsetki, które zostały skapitalizowane i objęte niniejszym pozwem) do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie bowiem z treścią §5 pkt 4 umowy taka wysokość odsetek należała się powodowi od niespłaconego w terminie kapitału.

Zdaniem Sądu nie można było podzielić zarzutu podniesionego przez pozwanego jakoby przedmiotowe roszczenie, tak co do żądania głównego, jak i co do roszczenia odsetkowego było przedawnione. Jak wynika bowiem z art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Według art. 120 kc bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zgodnie z art. 6 ustawy roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat. Jak wspomniano wyżej ustawy została uchylona z dniem 07 października 2013 roku przepisami ustawy z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 1036), przy czym jak wynika z art. 26 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 2008 roku wydanym w sprawie I CSK 243/08 (OSNC 2010/1/16, Biul.SN 2009/5/10, M.Prawn. 2010/6/340-341), którego tezę Sąd niniejszy podziela, jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385) zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie. Zatem termin przedawnienia należało liczyć począwszy od terminu zapłaty ostatniej kwoty minimalnej wymagalnej w dniu 31 stycznia 2011 roku na kwotę 1.260,74 złotych, która nie została przez pozwanego zapłacona, podobnie jak pozostałe kwoty minimalne wymagalne po tym terminie w okresie obowiązywania umowy. Tymczasem powództwo w niniejszej sprawie zostało wniesione do Sądu w dniu 18 listopada 2012 roku (k. 2 akt), a więc przed upływem terminu przedawnienia, co spowodowało jego przerwanie zgodnie z treścią art. 123§1 pkt 1 kc.

W tym miejscu, odnosząc się do zarzutów pozwanego (k 290) że według biegłej z treści księgowań wykazanych na wyciągach z karty kredytowej nie wynika, aby powód postawił całe zadłużenie w stan wymagalności w 2011 roku i wobec tego przyjęła, że wynikało to z porozumienia między stronami, należy wskazać, iż powód nie postawił zadłużenia w stan wymagalności w 2011 roku i nie musiał tego robić nawet jeśli spełniły się przesłanki określone w umowie, jeśli nie chciał. Poza tym powód wyjaśnił jakie były tego przyczyny. To oznacza, że odsetki od należności przeterminowanych były liczone według niższego oprocentowania, co było dla pozwanego korzystne, gdyż podlegały one naliczeniu zgodnie z Planem Spłat Ratalnych. Nie ma przy tym żadnego znaczenia dla pozwanego czy nastąpiło to na podstawie umowy z nim czy na podstawie wyłącznej decyzji banku, gdyż nie powodowało to zwiększenia, a obniżenie zobowiązania pozwanego wobec powoda. Tenże zarzut pozwanego należało więc uznać za całkowicie nieracjonalny.

Nie sposób podzielić także stanowiska pozwanego, że nie wiadomo kiedy bank postawił całość zadłużenia w stan wymagalności, albowiem jak wynika z dokumentów złożonych przez powoda umowa została wypowiedziana pismem z dnia 06 października 2011 roku z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia, które zostało doręczone pozwanemu w dniu 24 października 2011 roku, jednakże zadłużenie zostało postawione w stan wymagalności dopiero w dniu 26 lipca 2012 roku, co wyjaśnił powód. Uwzględniając załączone dokumenty w postaci wyciągów z rachunku kredytowego także biegła wskazała, że Bank zażądał spłaty całości zadłużenia w wyciągu z dnia 03 czerwca 2012 roku wyznaczając termin spłaty na 29 czerwca 2012 roku, który został wysłany do pozwanego. Jednocześnie w wyciągu z dnia 03 lipca 2012 roku Bank nadal wykazywał składniki minimalnej spłaty i naliczał odsetki od części kapitału, wynikającego z normalnego planu spłat oraz od części kapitału przeterminowanego odsetki od kapitału przeterminowanego. Przeniesienie całego salda na zadłużenie będące w egzekucji nastąpiło z dniem 26 lipca 2012 roku. Powyższe oznacza, że powód w rzeczywistości postawił całość zadłużenia w stan wymagalności z dniem 26 lipca 2012 roku, co wynika według biegłej z wyciągów z rachunku bankowego prowadzonego do obsługi karty, a do tego czasu nadal naliczał niższe oprocentowanie od zaległego kapitału tak jakby umowa nie została wypowiedziana. Zatem również powyższe zarzuty pozwanego są nieracjonalne, gdyż ich uwzględnienie prowadziłoby do zwiększenia jego zobowiązań wobec powoda. Powód przy tym mógł skorzystać z przysługujących mu praw, ale nie musiał i wobec tego nie można mu czynić zarzutu z tego powodu. Nie ma przy tym znaczenia, że pozwany zaprzestał spłacać swoje zadłużenie w grudniu 2010 roku, albowiem jak wynikało z punktu VII §5 regulaminu przyznawania i korzystania z limitu (k 59) z dniem rozwiązania umowy limitu całość zobowiązań stawała się wymagalna, a zatem jego zobowiązanie według umowy nie było dla powoda wymagalne do czasu rozwiązania umowy, przy czym nawet w przypadku rozwiązania umowy mógł naliczać oprocentowanie w wysokości niższej. Biegła ustaliła również na podstawie wyciągów jaka była wysokość oprocentowania stosowanego przez powoda i nie przekraczało ono oprocentowania wynikającego z treści zapisów umowy. Zatem samo nie dołączenie przez powoda tabeli obowiązującego w tym okresie oprocentowania, nie oznacza, iż biegła nie znała wysokości tego oprocentowania, gdyż jak sama wskazała wynikało ono z wyciągów wysyłanych do pozwanego, które nie były przez niego kwestionowane w czasie obowiązywania umowy, a wręcz akceptowane, gdyż nigdy żadnych reklamacji nie zgłaszał. Kwestionowanie przez niego tych wyciągów, przy nie dostarczeniu żadnych dowodów, które wskazywałyby na nieprawidłowe zapisy w nich zawarte, jest wyłącznie nieudolną próbą obrony pozwanego przez żądaniem pozwu. Wyciągi te były więc dla pozwanego wiążące zgodnie z treścią podpisanej przez niego umowy. Jeszcze raz należy bowiem wyraźnie wskazać, iż pozwany nigdy nie kwestionował prawidłowości wystawionych wyciągów, które były mu przesyłane i do dnia 16 grudnia 2010 roku dokonywał spłat stosownie do ich treści. Miał przy tym zgodnie z punktem VI §1.3 regulaminu, w przypadku nie otrzymania wyciągu za dany okres rozliczeniowy, lub w przypadku otrzymania wyciągu zawierającego niezgodne saldo, obowiązek, nie później niż w terminie 14 dni od końca okresu rozliczeniowego, którego dotyczył wyciąg, zwrócić się do powoda w celu ustalenia salda zadłużenia. Niedotrzymanie tego terminu powodowało zwolnienie powoda z odpowiedzialności za skutki nieprawidłowego ustalenia salda. Miał także prawo do zgłoszenia reklamacji budzących wątpliwości transakcji w terminie 14 dni od daty otrzymania wyciągu lub w terminie 14 dni od uzyskania informacji o transakcji, nie później niż 21 dni od końca okresu rozliczeniowego, w którym transakcja została zaksięgowana na rachunku kredytowym. Pomimo powyższych uprawnień pozwany nigdy nie kwestionował prawidłowości wystawionych przez powoda wyciągów, co pozwala na przyjęcie, że akceptował wysyłane do niego wyciągi zwłaszcza, że dokonywał spłat limitu na ich podstawie. To samo dotyczy wysokości oprocentowania oraz wysokości składki ubezpieczeniowej, która każdorazowo była podawana na generowanym i przesyłanym mu wyciągu.

Pozwany też, wbrew jego twierdzeniom, nie został obciążony składką na ubezpieczenie C. H., gdyż było ono bezpłatne, co biegła wyraźnie wskazała odwołując się do złożonych przez powoda tabel opłat i prowizji. Został natomiast obciążony składką na ubezpieczenie C. L., którą dobrowolnie zapłacił w ten sposób przystępując do tegoż ubezpieczenia.

Sąd podziela stanowisko pozwanego, iż dokonał on wpłat na łączną kwotę 23835,39 złotych w okresie obowiązywania umowy a przyznany limit kredytowy wynosił 14000 złotych, co potwierdziła biegła. Nie można jednak podzielić stanowiska pozwanego, że w tej sytuacji różnica, czyli kwota 9835,39 złotych została przez pozwanego nadpłacona ponad jego zobowiązanie. Pozwany bowiem nie zauważa albo nie chce zauważyć, iż w rzeczywistości z bankomatu wypłacił kwotę 25010 złotych, dokonał zakupów przy użyciu karty na kwotę 6735,66 złotych, a więc łącznie wypłacił kwotę 31763,66 złotych, a nie 14000 złotych, która to kwota stanowiła limit odnawialny. Od wykorzystanej kwoty miał jednak obowiązek uiszczać także odsetki, uiszczać opłaty, prowizje i składki wskazane w umowie. Nadto w przypadku wykorzystania limitu i dokonania jego częściowej spłaty, limit ponownie ulegał zwiększeniu i mógł być ponownie wykorzystany, stąd wyższa kwota wykorzystana przez pozwanego niż to wynikła z samego limitu. Zatem twierdzenie pozwanego, iż spłacił więcej niż wynosi przyznany mu limit jest prawdziwe i pomija konieczność uwzględnienia przy spłatach także innych należności banku wynikających z zawartej z powodem umowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 1. wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20063,43 złotych ze zmiennymi odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od kwoty 13989,13 złotych od dnia 10 października 2012 roku do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie oddalił powództwo jako nieudowodnione, o czym orzeczono w punkcie 4. sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 98§1 i 3 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Jednocześnie jak wynika z art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Uwzględniając powyższe przepisy Sąd uznał, iż należy pozwanego obciążyć całością kosztów procesu, albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Na koszty zasądzone od pozwanego na rzecz powoda złożyły się: opłata od pozwu uiszczona przez powoda w kwocie 253 złote (k 2), kwota 17 złotych uiszczona przez powoda tytułem opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa (k 71), kwota 4,92 złote tytułem opłaty za poświadczenie notarialne pełnomocnictwa (k 41v), kwota 24,60 złotych tytułem opłaty za poświadczenie notarialne odpisu z KRS (k 46), to jest łącznie 299,52 złotych. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 2. Sentencji.

Wobec przegrania sprawy przez pozwanego, a także uwzględniając fakt, iż dowód z opinii biegłej został przez Sąd dopuszczony z urzędu, Sąd na podstawie art. 83 ust. 1 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stosowanym odpowiednio, zasądził w punkcie 3 sentencji wyroku od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pułtusku kwotę 4084,26 złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa z tytułu wynagrodzenia wypłaconego biegłej za sporządzenie opinii.

Sąd w punkcie 5. sentencji wyroku, na podstawie art. 98§1 kpc oddalił wniosek pozwanego o zasądzenie od powoda kosztów procesu, albowiem pozwany przegrał sprawę niemal w całości.

SSR Arkadiusz Piotrowski

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Danuta Lange
Osoba, która wytworzyła informację:  Arkadiusz Piotrowski
Data wytworzenia informacji: