Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Pułtusku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Grażyna Gorczyńska

Protokolant Kamila Szybowska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 10 stycznia 2017 roku i 31 stycznia 2017 roku

sprawy B. S. urodz. (...) w W. syna D. i B. z domu C.

obwinionego o to, że I. w dniu 01 stycznia 2016 roku około godz. 19:45 w miejscowości P. na ul. (...) kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym o 56 km/h (106/50 km/h)

tj. o wykroczenie z art.92a k.w. w zw. z art.20 ust.1 ustawy PoRD

II. w miejscu i czasie jak w pkt I kierując wymienionym pojazdem nie zastosował się w celu uniknięcia kontroli do sygnału podanego latarką ze światłem czerwonym nakazującego zatrzymanie pojazdu do kontroli

Tj. o wykroczenie z art .92§2 k.w.

III. w dniu 01 stycznia 2016 roku uciekając przed oznakowanym radiowozem stwarzał realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jechał brawurowo całą szerokością drogi, czym zmuszał jadące pojazdy z kierunku przeciwnego do zjeżdżania na pobocze celem uniknięcia zderzenia

Tj. o wykroczenie z art.86§1 k.w.

orzeka:

I.  obwinionego B. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt I, II i III wniosku o ukaranie czynów i za

- czyn opisany w pkt I wniosku o ukaranie na podstawie art.92a k.w. skazuje go,

- czyn opisany w pkt II wniosku o ukaranie na podstawie art.92§2 k.w. skazuje go,

- czyn opisany w pkt III wniosku o ukaranie na podstawie art.86§1 k.w. skazuje go,

a na podstawie art.92§2 k.w. w zw. z art.9§2 k.w. wymierza mu karę grzywny w kwocie 2.000,00 (dwa tysiące) zł;

II.  na podstawie art.92§3 k.w. orzeka wobec obwinionego B. S. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których uprawnia prawo jazdy kategorii B na okres 1 (jednego) roku;

III.  na podstawie art.29§4 k.w. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B zalicza obwinionemu B. S. okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 01 kwietnia 2016 roku;

IV.  na podstawie art.29§3 k.w. nakłada na obwinionego B. S. obowiązek zwrotu do właściwego wydziału komunikacji dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B w terminie 7 (siedmiu) dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

V.  zasądza od obwinionego B. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200,00 (dwieście) zł tytułem opłaty oraz obciąża go wydatkami w kwocie 110,00 (sto dziesięć) zł.

Sygn. akt II W 89/16

UZASADNIENIE

W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 stycznia 2016r. funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w P. M. D. i S. G. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym oznakowanym radiowozem. Funkcjonariusze Policji kontrolowali prędkość pojazdów w miejscowości P..

B. S. poruszał się samochodem marki O. (...) nr rej. (...). Jechał z (...) w kierunku W..

Około godz.19 ⁴⁵ M. D. w miejscowości P., ul. (...) dokonał pomiaru prędkość samochodu marki O. (...) znajdującego się w obszarze zabudowanym. Pomiar wykazał 106 km/h. Wówczas M. D. dał sygnał kierowcy do zatrzymania za pomocą latarki. Kierujący zwolnił, a po chwili skręcił w kierunku miejscowości L.. Funkcjonariusze Policji po włączeniu w radiowozie oznakowanym sygnałów dźwiękowych i błyskowych podjęli pościg za kierowcą, który nie zatrzymał się do kontroli drogowej. Kierowca jechał bardzo brawurowo, całą szerokością drogi. Droga nie była szeroka. Blisko drogi znajdowały się posesje, ogrodzenia. Ścigany pojazd funkcjonariusze Policji mieli w zasięgu wzroku. Nie byli w stanie zatrzymać go, zablokować drogi. Na wysokości miejscowości L. jeden z pojazdów jadący z naprzeciwka musiał zjechać na pobocze, aby uniknąć zderzenia, bo kierujący samochodem marki O. (...) jechał środkiem drogi. W trakcie pościgu nie było dużego natężenia ruchu, kilka pojazdów jechało. Po przejechaniu kilkunastu kilometrów w miejscowości S. funkcjonariusze Policji wjechali za uciekającym samochodem kierowcą na posesję. Pojazd stał na posesji, wewnątrz nikogo nie było. Funkcjonariusze Policji udali się do budynku mieszkalnego na tej posesji. Drzwi otworzyła właścicielka. Kobieta wskazała B. S.. Wymieniony wbiegł do jej domu, chciał się przed kimś schować.

B. S. był trzeźwy. Zachowywał się spokojnie.

B. S. zostało zatrzymane prawo jazdy na okres trzech miesięcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w opa rciu o: częściowo wyjaśnienia obwinionego (k.5 i 44v-45 ); zeznania świadków M. D. (k. 45-45v) i S. G. (k. 45v-46); notatki urzędowe (k.1 i 7); poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie notatników słu żbowych funkcjonariuszy Policji (k.49–51 i 52– 53).

Obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, za wyjątkiem punktu III i wyjaśnił, że uciekał, ale nie jechał całą szerokością drogi. Nie było ruchu.

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne poza tym, że nie jechał całą szerokością drogi i nie było ruchu, gdyż w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Świadek M. D. zeznał (k.45-45v), że w miejscowości P. zauważyli szybko jadący pojazd marki O. (...) w kierunku W.. Pomiar prędkości pojazdu wykazał ponad 100 km/h. Nadał sygnał za pomocą latarki do zatrzymania. Kierujący nagle gwałtownie zahamował i skręcił w prawo. Zaczął się oddalać. Widząc to rozpoczęli pościg radiowozem oznakowanym, włączając sygnały dźwiękowe i błyskowe. Kierujący nie reagował na te sygnały. Jechał bardzo brawurowo. Na wysokości miejscowości L. jeden z pojazdów jadący z naprzeciwka musiał zjechać na pobocze, aby uniknąć zderzenia, bo kierujący samochodem marki O. (...) jechał środkiem drogi. Droga była wąska. Samochód mieli w zasięgu wzroku. Nie byli w stanie zatrzymać go, zablokować drogi. Nie było dużego natężenia ruchu, kilka pojazdów jechało. Po przejechaniu kilkunastu kilometrów w miejscowości S. wjechali za samochodem na posesję. Pojazd stał na posesji, wewnątrz nikogo nie było. Udali się do budynku mieszkalnego na tej posesji. Drzwi otworzyła właścicielka. Kobieta wskazała obwinionego. Mężczyzna wbiegł do jej domu, chciał się przed kimś schować. Zachowywał się spokojnie.

Zeznania świadka M. D. (k.45v-46) potwierdzają i uzupełniają zeznania świadka S. G., który ponadto zeznał, że M. D. zmierzył prędkość pojazdu jadącego z kierunku (...). Było przekroczenie o 56 km/h. W miejscowościach przez, które jechali droga jest wąska, blisko znajdują się posesje, ogrodzenia.

Sąd uznał zeznania świadków M. D. i S. G. za wiarygodne, gdyż są obiektywne oraz tworzą logiczną i spójną całość.

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że B. S. w dniu 01 stycznia 2016r. około godz.19 ⁴⁵ poruszał się samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) w terenie zabudowanym w miejscowości P., ul. (...) z prędkością 106 km/h.

Poza sporem jest także, że B. S. nie zastosował się w celu uniknięcia kontroli do sygnału podanego latarką ze światłem czerwonym nakazującego zatrzymanie pojazdu do kontroli.

Spornym w przedmiotowej sprawie było, czy obwiniony swoim zachowaniem w dniu 01 stycznia 2016r. poruszając się samochodem marki O. (...) nr rej. (...) wyczerpał znamiona art.86§1 k.w.

W konfrontacji z zeznaniami świadków M. D. i S. G. wyjaśnienia obwinionego, że nie jechał całą szerokością drogi i nie było ruchu, są gołosłowne. W ocenie Sądu stanowią przyjętą przez obwinionego linię obrony i są dążeniem do uniknięcia odpowiedzialności w zakresie omawianego czynu.

Poprzez regulacje art.86§1 k.w. ustawodawca stara się zapewnić bezpieczeństwo ruchu drogowego. Może ono być zagrożone poprzez zachowania związane z naruszeniem zasad ostrożności w tej sferze ruchu. Wśród tego typu zasad są zarówno te ujęte w przepisach prawa, jak i te niemające normatywnego wsparcia. Stronę przedmiotową omawianego wykroczenia charakteryzują dwa zasadnicze elementy. Należą do nich niezachowanie należytej ostrożności oraz spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wyrażenie "należyta" ostrożność należy rozumieć jako odpowiednia, właściwa, stosowna, a zatem taka, jaka jest wymagana w danych okolicznościach. Chodzi przy tym zarówno o "zwykłą ostrożność", jak i "ostrożność szczególną". Dla odpowiedzialności z art.86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886).

Zatem należyta ostrożność to uwzględnianie istniejących w danym momencie okoliczności ruchu drogowego, a więc m.in. pory dnia, warunków atmosferycznych, rodzaju nawierzchni, natężenia ruchu, właściwości pojazdu, a także innych okoliczności. W tym sensie do elementów zachowania należytej ostrożności zalicza się przewidywanie, uzasadnione zwykłym w danej sytuacji doświadczeniem życiowym, że inny użytkownik ruchu drogowego zachowa się nieostrożnie (zasada ograniczonego lub umiarkowanego zaufania), np. w wyniku naruszenia zasad ruchu drogowego. Zważyć wreszcie trzeba, że obowiązek zachowania ostrożności ustawodawca nakłada na uczestnika ruchu i inne osoby znajdujące się na drodze, wskazując w art.3 ust.1 i 2 PrRuchDrog, że są oni obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

Dla dokonania wykroczenia z art.86§1 k.w. ustawodawca wymaga wystąpienia skutku w postaci zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Podkreślić zarazem trzeba, że skutkiem takim nie musi być konkretne zdarzenie (np. kolizja pojazdów). Wystarczy bowiem, że z pewnych okoliczności, związanych z zachowaniem sprawcy, wynikać będzie zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, np. wobec konieczności nagłego hamowania albo – jak w niniejszej sprawie - zjechania na pobocze celem uniknięcia kolizji. Takie zagrożenie nie musi bezpośrednio odnosić się do życia i zdrowia człowieka lub też mienia, wszak ustawodawca wiąże je wyraźnie z ruchem drogowym.

W świetle powyższych wywodów należy jednakowoż podkreślić, że niebezpieczeństwo winno mieć charakter realny i konkretny, czyli wiązać się z możliwością powstania dalszych negatywnych skutków wynikających z zaistniałego zdarzenia, np. zderzenia pojazdów wskutek nieprawidłowo przeprowadzonych przez kierującego manewrów.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego wina B. S. w zakresie zarzucanych mu w pkt I, II i III wniosku o ukaranie czynów nie budzi wątpliwości i została mu w pełni udowodniona zgodnie z zasadami k.p.w.

Faktem jest, że B. S. w dniu 01 stycznia 2016r. około godz.19 ⁴⁵ w miejscowości P. na ul. (...) kierował samochodem marki O. (...) nr rej. (...) i przekroczył dozwoloną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym o 56 km/h (106/50 km/h), czym wyczerpał znamiona art.92a k.w.

Poza tym w miejscu i czasie jak wyżej B. S. kierując wymienionym pojazdem nie zastosował się w celu uniknięcia kontroli do sygnału podanego latarką ze światłem czerwonym nakazującego zatrzymanie pojazdu do kontroli, wyczerpał znamiona art .92§2 k.w.

Ponadto faktem jest, że B. S. w dniu 01 stycznia 2016r. uciekając przed oznakowanym radiowozem stwarzał realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jechał brawurowo całą szerokością drogi, czym zmuszał jadące pojazdy z kierunku przeciwnego do zjeżdżania na pobocze celem uniknięcia zderzenia, czym wyczerpał znamiona art.86§1 k.w.

Sąd uznał B. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyn opisany w pkt I wniosku o ukaranie na podstawie art.92a k.w. skazał go, czyn opisany w pkt II wniosku o ukaranie na podstawie art.92§2 k.w. skazał go, czyn opisany w pkt III wniosku o ukaranie na podstawie art.86§1 k.w. skazał go, a na podstawie art.92§2 k.w. w zw. z art.9§2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 2.000,00 (dwa tysiące) zł.

Rozważając kwestię wymiaru kary Sąd uwzględnił dyrektywy płynące z treści art.33§1-4 k.w., a przede wszystkim stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów.

Sąd w niniejszej sprawie nie dostrzegł okoliczności łagodzących, gdyż normą jest, że w trackie zatrzymania kierowca zachowuje się spokojnie oraz, że młody człowiek, a takim jest obwiniony, jest osobą niekaraną. (vide zapytanie o karalność k.3, 24 i 34)

Wymierzając B. S. grzywnę Sąd wziął pod uwagę - w myśl art.24§3 k.w. – dochody obwinionego, który zarabia 1.600 zł miesięcznie, jest kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu.(vide k.44v)

Zdaniem Sądu orzeczona wobec obwinionego kara grzywny jest adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Spełni też wobec niego swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Poza tym wymierzona B. S. kara grzywny jest odpowiednia do jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

Na podstawie art.92§3 k.w. Sąd orzekł wobec B. S. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których uprawnia prawo jazdy kategorii B na okres 1 (jednego) roku. Okres 1 (jednego) roku uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia obwinionego.

Orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B ma uświadomić obwinionemu naganność jego postępowania. Podnieść należy, iż B. S. w krótkim czasie popełnił trzy wykroczenia, co musiało spotkać się z reakcją w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B.

Na podstawie art.29§4 k.w. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B Sąd zaliczył obwinionemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia 01 kwietnia 2016r.

Na podstawie art.29§3 k.w. Sąd nałożył na B. S. obowiązek zwrotu do właściwego wydziału komunikacji dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B w terminie 7 (siedmiu) dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

O opłacie i wydatkach Sąd orzekł na podstawie art.3 ust.1 w zw. z art.21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz.233, z późn. zm.) oraz art.627 k.p.k. w zw. z art.119 k.p.w.